کد مطلب:22962 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:25

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

آيا عاشق هم جنس خود شدن گناه است

نيازهاي عاطفي و غرايز ديگر در ايام جواني، آدمي را به سوي دوست داشتن و عشق ورزيدن سوق ميدهد كه البته اين يك امر طبيعي و غريزي است و كمتر ميتوان راهي براي گريز از آن پيدا كرد.
آنچه در اين مقوله اهميت دارد، كنترل عقلايي بر احساسات و پرهيز از مخاطراتي است كه ممكن است فرد را به گرفتاريهاي مختلف روحي و جسمي دچار سازد.
اگر دوست داشتن و عشق ورزيدن از مسير معيّن، مشخص و صحيح استيفا نشود، ممكن است عوارض نامطلوبي را براي انسان ايجاد كند.
در اين رابطه بد نيست سخني دقيق و زيبا از اميرالمؤمنين(ع) را يادآور شويم. آن حضرت اين گونه عشقهاي مجازي را به رگبارهاي بهاري تشبيه ميكند؛ بسيار تند و درشت و خيره كننده و در عين حال بسيار كم دوام و زودگذر! كه برخي خود را در معرض صاعقههاي برق آسايش ميسوزانند و خاكستر ميكنند و برخي تأمل مينمايند تا با كنار رفتن ابرهاي ظلماني احساسات خورشيد عقل و درايت طلوع كند و از فروغ تابناكش مسير درست را بيابند و از خطرات و آفات مصون مانند. البته عشق گناه نيست؛ ولي بايد مراقب بود به گناه منجر نشود زيرا عشقهاي جواني آتشي است كه هر لحظه ممكن است خرمن هستي انسان را خاكستر كند. پس بهتر است عشق خود را در راه كسي به كار گيريم كه ماندني و جاودانه باشد و اين جز عشق به خدا نيست.
عشق به خداوند داراي آثاري است كه اگر شيريني آن چشيده شود، قابل مقايسه با هيچ علاقه و عشقي نيست. عشقهاي مجازي نيز داراي آثاري است.
يكي از راههاي بيرون نمودن عشقهاي مجازي از دل و جايگزيني عشق الهي اين است كه انسان با تفكر و تعقّل آثار اين دو عشق را با هم مقايسه كند و با منطق و عقل قضاوت نمايد عشق به خداوند بهتر و شيرينتر است، يا عشق مجازي. اگر عقل در اين زمينه به كار گرفته شد و حكم كرد، خود آن در بيرون كردن عشقهاي مجازي مؤثر است.
از آثار عشق خداوند به موارد ذيل ميتوان اشاره نمود: غناي نفس، عزت نفس، كوچك شدن مشكلات در نظر انسان، عدم تأثير تعريف يا مذمت ديگران.
اگر انسان عشق به خدا داشته باشد، ديگر گمشدهاي ندارد و هميشه آرام و با اطمينان نفس است. او از گذشته خود غمگين نخواهد بود و نسبت به آينده مضطرب نميباشد. ارادهاش قوي خواهد شد، زيرا متصل به قدرت لايزال معشوق است و از هيچ پيشامد احتمالي يا فعلي هراس نخواهد داشت و بسياري آثار ديگر.
اما اين راه كافي نيست؛ مخصوصاً براي اشخاصي كه روحيه عاطفي قوي دارند. انسان بايد علاوه بر انجام اين پيشنهاد، از همان شيوههايي كه عشقهاي مجازي را تقويت ميكنند، براي تقويت عشق الهي استفاده نمايد؛ مثلاً رفت و آمد و مراوده و مصاحبت فراوان با معشوق، علاقه را زياد و ترك آن عشق را سرد ميكند، اگر انسان با دعاها و عبادتها و تلاوت قرآن - مخصوصاً در دل شب - با خداوند مراوده داشته باشد و با معبود بسيار سخن گفته و درد دل نمايد، موجب كثرت محبت و اُنس با خداوند ميشود.
توكل بر خداوند، حُسن ظن به او، استعانت از خداوند و توسل به اهل بيت(ع)، پالايش نفس از رذائل، همراهي با استادي وارسته، التزام به احكام شريعت، مطالعه كتبي كه راجع به خداشناسي و صفات او نوشته شده و مطالعه حالات و زندگينامه عرفا در اين امر بسيار مؤثر است. به عنوان نمونه ميتوانيد به كتابهاي ذيل مراجعه كنيد:
1- نشان از بينشانها علي مقدادي
2- احوال عارفان دكتر علي اصغر حلبي